Wat betekent het om nu te leven met het koloniale verleden? Die vraag heeft Wereldmuseum Amsterdam voorgelegd aan kunstenaars Elia Nurvista, Max Kisman en Sabine Groenewegen. Voor de tentoonstelling Imprints die gisteren voor het eerst te zien was voor publiek, zijn zij uitgenodigd te reflecteren op fysieke, ideologische en psychische sporen die de Nederlandse overheersing van Indonesië heeft nagelaten. Zij kijken in hun werk alle drie kritisch naar de doorwerking van het koloniale verleden op het heden.
De kunstwerken in deze tentoonstelling komen voort uit langlopende onderzoekspraktijken en creatieve processen en waren in deze vorm nog niet eerder te zien. De collectie van het Wereldmuseum heeft bijgedragen aan de totstandkoming van de werken. Deze drie kunstenaars drukken hun eigen stempel op het thema en dagen de bezoekers uit om tot nieuwe inzichten te komen.
De drie kunstenaars werken met uiteenlopende media om deze ‘imprints’ te onderzoeken. Nurvista onderzoekt de impact van oliepalmplantages, in gelaagde en grootse multimediale installaties. Kisman, bekend om zijn herkenbare stijl, is geïnteresseerd in de psychische gevolgen van bezetting, loyaliteit en zelfbeschikking. En Groenewegen analyseerde koloniale propagandafilms, de verhalen die ermee geconstrueerd werden, en de realiteiten die erdoor verhuld bleven.
Elia Nurvista
Elia Nurvista onderzoekt in haar werk het onderwerp voedsel en de problemen rondom macht en ongelijkheid. In 2015 startte ze met collega’s van verschillende disciplines de voedselstudiegroep Bakudapan dat zich richt op het behoud van kennis over lokaal voedsel. Zo doet ze onderzoek naar voedsel binnen de sociaalpolitieke en -culturele context en geschiedenissen van uitbuiting, verplaatsing en milieu. De afgelopen jaren richt zij haar werk op de geschiedenis van de oliepalmplantages en de verwoestende effecten voor natuur en samenleving.
Max Kisman
Het werk van Max Kisman heeft een krachtige en direct herkenbare beeldtaal, door het gebruik van elementaire vormen. Zijn tweedimensionale beelden zijn geïnspireerd door schaduwpoppen uit het Javaanse wajangtheater. In zijn lange carrière als graficus, illustrator en kunstenaar, onderzoekt hij in recenter werk meer en meer de psychologische doorwerking van zijn Indonesische afkomst. Sinds de coronapandemie heeft hij zich meer gericht op afstand, kwetsbaarheid en afhankelijkheid. Naast zijn vrije werk illustreert hij momenteel voor het Volkskrant Magazine.
Sabine Groenewegen
Sabine Groenewegen is een filmmaker en kunstenaar die bewegend beeld gebruikt om historische verhalen te onderzoeken en opnieuw te interpreteren. Haar debuutfilm Odyssey vertelt een complex verhaal over nationalistische, koloniale en racistische structuren in de samenleving. De film ontving de Doc Alliance Award en haar werk is vertoond op verschillende festivals en kunstpodia. Voor haar project Missing Scenes: on Rubber and Erasure analyseert Groenewegen koloniale propagandafilms, de verhalen die geconstrueerd werden, en de realiteiten die ermee verhuld bleven.
Foto: Rick Mandoeng
